Z dniem 1 stycznia 2019 r. wprowadzono regulacje prawne tworzące powszechny system dobrowolnego oszczędzania, w ramach pracowniczych planów kapitałowych, na zabezpieczenie potrzeb osób po ukończeniu 60. roku życia. Założeniem PPK jest systematyczne gromadzenie oszczędności przez uczestników PPK z przeznaczeniem na wypłatę po osiągnięciu przez nich 60. roku życia oraz na inne cele określone w ustawie. Zebrane środki będą stanowiły „prywatną własność” uczestników PPK.
Wpłaty dokonywane do PPK będą finansowane z własnych środków przez podmiot zatrudniający i uczestnika. Podstawowa wpłata do PPK finansowana przez podmiot zatrudniający ma
wynosić 1,5% wynagrodzenia, stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowne uczestnika, o której mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych. Podstawowa wpłata do PPK finansowana przez uczestnika wyniesie 2% wynagrodzenia.
W związku z powyższym, suma podstawowej wpłaty dla osoby zatrudnionej wynosić będzie 3,5% podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Ustawa reguluje również przypadki, w których możliwe będzie podwyższenie składki zarówno przez podmiot zatrudniający jak
i osobę zatrudnioną.
Należy tutaj jednak wskazać, iż obowiązki wprowadzane ustawą o PPK będą wprowadzone stopniowo:
- od 1 lipca 2019 r. – dla podmiotów zatrudniających co najmniej 250 osób,
- od 1 stycznia 2020 r. – dla podmiotów zatrudniających co najmniej 50 osób,
- od 1 lipca 2020 r. – dla podmiotów zatrudniających co najmniej 20 osób,
- od 1 stycznia 2021 r. – dla pozostałych podmiotów oraz osób zatrudnionych w jednostkach sektora finansów publicznych.
Ponadto, z zakresu obowiązywania przepisów zostali wyłączeni mikroprzedsiębiorcy, jeżeli wszystkie zatrudnione u nich osoby złożą deklarację w sprawie rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK.
W związku z powyższym, abstrahując od oceny omawianej tutaj zmiany, należy uznać, iż przedsiębiorcom zapewniono niezbędny czas na oswojenie się ze zmianami oraz przeanalizowanie finansowych skutków ich wprowadzenia.