Możliwość nabycia w drodze zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego nie budzi wątpliwości ani w doktrynie, ani w judykaturze. Zwraca się tu jedynie powszechnie uwagę, że nabycie przez zasiedzenie prawa użytkowania wieczystego możliwe jest wyłącznie wówczas, gdy prawo to zostało już ustanowione na nieruchomości. Innymi słowy, aby móc zasiedzieć prawo użytkowania wieczystego, określona nieruchomość – państwowa albo samorządowa – musi być już obciążona prawem użytkowania wieczystego, zaś bieg terminu zasiedzenia biegnie w takim wypadku przeciwko użytkownikowi wieczystemu na rzecz posiadacza nieruchomości, który posiada ją jak użytkownik wieczysty.
Dało się jednocześnie dostrzec istotne rozbieżności orzecznicze co do tego, czy możliwe jest nabycie (przez zasiedzenie) prawa własności nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste, tj. czy samoistny posiadacz nieruchomości, który włada nią jak właściciel (nie zaś – jak użytkownik wieczysty) może nabyć prawo własności nieruchomości, która została (przez jej dotychczasowego właściciela) oddana w użytkowanie wieczyste na rzecz osoby trzeciej.
Prezentowane były w tej mierze zarówno poglądy, że oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste przerywa bieg terminu zasiedzenia prawa własności i że dopuszczalne jest w takim przypadku wyłącznie i co najwyżej nabycie w drodze zasiedzenia prawa użytkowania wieczystego (por. m.in. post. SN z dn. 15 października 2015 r., II CSK 811/14; post. SN z dn. 14 marca 2012 r., II CSK 127/11), jak i poglądy przeciwne. W ramach tych ostatnich (por. m.in. post.SN z dn. 19 lutego 2015 r., III CSK 188/14; post. SN z dn. 24 czerwca 2010 r., IV CSK 553/09) podnoszono w szczególności, że okoliczność ustanowienia użytkowania wieczystego pozostaje bez wpływu na bieg terminu zasiedzenia prawa własności, a zwłaszcza – nie przerywa go i nie rzutuje na sytuację prawną posiadacza samoistnego, który może domagać się stwierdzenia nabycia prawa własności obciążonej w ten sposób nieruchomości w drodze zasiedzenia. O randze komentowanych tu rozbieżności orzeczniczych bodaj najlepiej świadczy fakt, że postanowieniem z dn. 6 kwietnia 2016 r. (IV CSK 414/15) Sąd Najwyższy przekazał do rozstrzygnięcia powiększonemu składowi Sądu Najwyższego zagadnienie prawne: „Czy samoistny posiadacz nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste osobie trzeciej może nabyć własność tej nieruchomości przez zasiedzenie?” W dniu 9 grudnia 2016 r., Sąd Najwyższy w składzie siedmiu sędziów podjął uchwałę następującej treści: „Samoistny posiadacz nieruchomości oddanej w użytkowanie wieczyste osobie trzeciej może nabyć własność tej nieruchomości przez zasiedzenie”. Sąd Najwyższy miał jednocześnie podkreślić, że istotą takiego rozstrzygnięcia jest nie tylko utrata przez dotychczasowego właściciela prawa własności nieruchomości na rzecz posiadacza samoistnego, ale także wygaśnięcie prawa użytkowania wieczystego ustanowionego na rzecz osoby trzeciej przez nieposiadającego właściciela.
Jakkolwiek uzasadnienie uchwały nie zostało jeszcze sporządzone i niezależnie od faktu nienadania uchwale mocy zasady prawnej – będzie ona miała niewątpliwie istotne znaczenie dla praktyki orzeczniczej. Wypada także wyrazić nadzieję, że słuszny kierunek obrany przez Sąd Najwyższy znajdzie powszechną aprobatę w doktrynie i judykaturze.