Jeżeli sprawca swoim przestępstwem wyrządził szkodę, sąd może zawieszając wykonanie orzeczonej kary p.w. zobowiązać go do naprawienia szkody. Jest to często najbardziej motywujący element do wykonania tego obowiązku, albowiem w przypadku jego uchybienia sąd może zarządzić wykonanie kary pozbawienia wolności (art. 72 § 2 k.k).

Dla pokrzywdzonych interesującą możliwością jest dokonanie cesji wierzytelności wynikających z orzeczonego środka probacyjnego, (tj. naprawienie szkody). Może to znacznie przyspieszyć otrzymanie przez nich środków pieniężnych, gdyż otrzymają je od nabywcy wierzytelności a nie od skazanego. W takiej sytuacji jednak, zarówno cedent jak i cesjonariusz, winni być świadomi tego, że po dokonaniu przelewu wierzytelności wynikających z przestępstwa na rzecz innej osoby, bezprzedmiotowym staje się wykonanie przez skazanego obowiązku probacyjnego naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego (cedenta), a dochodzić tej należności może jedynie w postępowaniu cywilnym nabywca wierzytelności.

Nadto, brak zaspokojenia osoby (cesjonariusza), która nabyła w drodze cesji prawa majątkowe przysługujące pierwotnie pokrzywdzonemu, nie może być uznany za niewykonanie obowiązku probacyjnego w rozumieniu art. 75 § 2 k.k. W efekcie niedopuszczalne jest zarządzenie przez sąd wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, z uwagi na brak naprawienia szkody w takiej sytuacji przez skazanego.

Pogląd taki wyraził w postanowieniu z dnia 19 listopada 2015 r. (sygn. akt: IV KK 342/15) Sąd Najwyższy.