Jeszcze do niedawna upadłość była zarezerwowana wyłącznie dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Stan ten uległ zmianie i obecnie możliwe jest prowadzenie postępowania upadłościowego wobec osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, które stały się niewypłacalne. Zasadniczym celem tzw. upadłości konsumenckiej jest oddłużenie konsumentów, w przypadku spełnienia przez nich warunków określonych w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe (dalej „u.p.u.”). Powyższy cel co do zasady osiągany jest poprzez sprzedaż majątku dłużnika i spłacenie wierzycieli z uzyskanych środków. Likwidacja wszystkich aktywów jest bowiem zasadą upadłości konsumenckiej. Ustawa Prawo upadłościowe przewiduje wyjątek od tej zasady, sprowadzający się do możliwości zawarcia przez dłużnika układu z wierzycielami oraz dokonania restrukturyzacji zadłużenia. Zgodnie z art. 49122 u.p.u., jeżeli zostanie uprawdopodobnione, że w drodze układu zostaną osiągnięte cele postępowania, sędzia-komisarz, na wniosek upadłego, zwołuje zgromadzenie wierzycieli w celu zawarcia układu. Zwołując zgromadzenie wierzycieli sędzia-komisarz może wstrzymać likwidację majątku upadłego, w szczególności lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego, w którym zamieszkuje upadły. Układ może zostać przyjęty wyłącznie za zgodą upadłego.

Porozumienie z wierzycielami może polegać w szczególności na:

1) odroczeniu terminu wykonania zobowiązania;

2) rozłożeniu spłaty na raty;

3) zmniejszeniu wysokości zobowiązania.

Główną funkcją układu ma być stworzenie dla upadłego możliwości uniknięcia pełnej likwidacji jego majątku, a w szczególności sprzedaży lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego, w którym zamieszkuje.